نظردووو...ووون

راز جاودانگی ...



تنها با شهرت نیست كه میتوان جاودانه شد
این است راز جاودانگی

آیا تا به حال وقتی به پارک رفته ای؛ تو زمین بازی
 به بچه هایی که سوار چرخ و فلک هستند نگاه کرده ای؟

یا زمانی که قطرات بارون به زمین برخورد میکنند به صدای اون گوش داده ای ؟

آیا زیبایی بالهای یک پروانه زمانی که به هر طرف پرواز میکند را دیده ای ؟

وقت غروب در آسمانی نیمه ابری؛ آیا انعکاس رنگ خورشید را در ابرها نظاره گر بوده ای ؟

وقتی از دوستی میپرسی حالت چطور است؛ آیا صبر میکنی تا پاسخی دریافت کنی؟

آیا تا بحال به کودک خود گفته ای؛ "فردا این کار را خواهیم کرد"
و آنچنان شتابان بوده ای؛ که نتوانی غم او را در چشمانش ببینی؟

آن زمان که برای رسیدن به مکانی چنان شتابان می دوید،
نیمی از لذت راه را بر خود حرام می کنید.

آنگاه که روز خود را با نگرانی و عجله به پایان می رسانید،
گویی هدیه ای را ناگشوده به کناری می نهید.

زندگی که یک مسابقه دو نیست!
کمی آرام گیرید ...

به موسیقی زندگی گوش بسپارید،
پیش از آنکه آوای آن به پایان رسد.

من باور دارم که... همیشه باید کسانى که
صمیمانه دوستشان دارم را با کلمات و عبارات زیبا و دوستانه ترک گویم
زیرا ممکن است آخرین بارى باشد که آن‌ها را مى‌بینم

من باور دارم که :
دوست داشتن و مورد محبت قرار گرفتن بزرگترین لذت دنیا است
 

"جدایی نادر..." فرصتی برای دیپلماسی مردمی

فیلم "جدایی نادر از سیمین" ساخته اصغر فرهادی، نام ایران را بار دیگر بر بام افتخارات جهان ثبت کرد. فرهادی در سخنانی که پس از دریافت جایزه اسکار بیان کرد به یک نکته مهم اشاره داشت و آن اینکه این روزها نام ایران "زیر غبار سیاست" جهانی مانده است ...

سلام به مردم خوب سرزمینم. در این لحظه بسیاری از مردمان کشورم ما را تماشا می کنند و همگی خوشحال هستند؛ نه به خاطر اهمیت دادن به ما یا به خاطر فیلم یا سازنده آن، بلکه در این دورانی که ما از جنگ صحبت می‌کنیم و ترس و رعب بین کشورهایمان رد و بدل می‌شود، نام کشورم ایران در این جا با فرهنگ و تمدن بی‌نظیرش برده می شود. فرهنگ غنی و باستانی کشورم زیر گرد و غبار سنگین سیاست پنهان شده است. من با افتخار این جایزه را به مردم کشورم تقدیم می کنم؛ مردمی که به تمام تمدن ها و فرهنگ ها احترام می‌گذارند و هر گونه خصومت و خشمی را خوار می‌شمارند.

فرهادی این غبار را کنار زد و چهره ای دیگر از ایران را به جهانیان نشان داد ؛ چهره ای که کاملا با چهره ترسیم شده از ایران متفاوت است ؛ چهره ای که تبلیغات مسموم این سالها علیه کشورمان تلاش داشته است تا آنرا از نظرها پنهان کند و حالا در میانه بحث ها و جدل های جهانی درباره موضوعاتی چون تحریم یا حمله به ایران، یک فیلم ایرانی در قلب هنر سینمای جهانی (هالیوود) اسکار را از آن خود می کند و صدها میلیون بیننده از سرتاسر جهان این صحنه را به طور زنده تماشا می کنند.
 

تصویری باشکوه از لحظه جاودانه شدن نام ایران بر بلندای سینمای جهان

سوای از بحث های هنری و اشاره به این واقعیت که فیلم "جدایی نادر از سیمین" یک اثر هنری کم نظیر در تاریخ سینمای کشورمان و حتی جهان محسوب می شود و برای همین نیز این چنین با استقبال جهانی مواجه شده است و جا دارد از این هنرمند برجسته کشورمان تجلیل و قدردانی شود ؛ اگر از زاویه ای دیگر به افتخارات بین المللی فیلم اصغر فرهادی بنگریم باید تصریح کنیم که فرهادی کاری کرد که دهها لشکر مکانیزه و تا بن دندان مسلح هم نمی توانند آن را انجام دهند، فرهادی با فیلم خود فضای بین المللی علیه مردم و کشورمان را تلطیف و کار جنگ طلبان آمریکایی و غیر آمریکایی را در تراشیدن توجیه برای تشدید فشارهای اقتصادی و سیاسی و حتی حمله نظامی به ایران (در مقطع فعلی) تا حدی سخت تر کرد.

فرهادی در سرزمینی که از هر سوی آن نداهای جنگ طلبانه علیه کشورمان بلند است، پرچم فرهنگ و صلح و انساندوستی را بالا برد و جنگ طلبان را (حتی برای یک دوره محدود) به حاشیه راند. البته ساده انگاری است که بگوییم با این فیلم و جایزه و آن سخنان کوتاه صلح طلبانه، ورق برگشته است اما باید توجه داشت که اسکار در آمریکا، واقعه ای واقعاً بزرگ و مورد توجه افکار عمومی است و وقایع آن می تواند تا مدتی ولو محدود، ذهن مردم را به خود مشغول کند مخصوصاً اگر صدایی دیگرگونه از ایران در آن شنیده و به جامعه آمریکا عرضه شود.

آنچه فرهادی در اسکار کاشت، می تواند بذری از دیپلماسی عمومی و مردمی باشد که باید ادامه یابد و تقویت شود. اگر کارگردان "جدایی..." در قلب آمریکا (آنجا که همیشه از ایران چهره ای خشن ترسیم می کنند) از فرهنگ غنی ایرانیان و صلح جویی آنان گفت و کوشید آن تصویر مخدوش را اصلاح کند، رسالت تاریخی بقیه ایرانیان ایجاب می کند که این مسیر را تقویت و عرصه را در فضای عمومی و غیر دولتی، بر جنگ طلبان تنگ کنند. ایرانیان داخل می توانند به مناسبت واقعه اسکار، وارد گفت و گو های اینترنتی با مردم آمریکا شوند و فضای واقعی ایران را آن گونه که هست (نه آن گونه که رسانه های نومحافظه کاران آمریکایی ترسیم می کنند) بیان کنند، از تاریخ دیرین ایران، از تمدن شکوهمند آن، از خداجویی مردمان ایران (آمریکا بیشترین خداباور را در غرب دارد)، از زیبایی ها و از مهربانی ها و صلح طلب بودن ایرانی ها بگویند و حتی به یک کارت پستال اینترنتی از طبیعت ایران، تصویر نزدیک تری از ایران را به همنوع آمریکایی اش بدهد.

نیازی هم به بحث های سیاسی روز نیست (که می تواند مشکل زا هم باشد) چه آنکه مشکل عمده ای که در جهان برای ما ایجاد کرده اند، این است که اساساً ما را ملتی نامتمدن و بدوی معرفی می کنند که فیلم 300 نمونه ای از آن است.

ارسال نامه هایی از ایرانیان به رسانه های آمریکا با محتوای پیش گفته و سخن از دوستی ها گفتن و بر آن پای فشردن می تواند آرام آرام در افکار عمومی آمریکا اثرگذار باشد. ایرانیان مقیم آمریکا که هنوز دلشان به یاد میهن می تپد نیز نقش مهم تری در این میان دارند و می توانند در بازسازی چهره واقعی مردم نجیب ایران کاری کارستان کنند.

دولتمردان صهونیسم زده آمریکا برای هر اقدامی علیه ایران، نیازمند همراهی افکار عمومی اند و ایرانیان می توانند و باید فارغ از کارهای دولتی و دیپلماسی نه چندان موفق رسمی، بکوشند "هر کدام که می توانند" به سهم خود در ساختن تصویری جدید و صلح جو از مردم ایران نقش آفرینی کنند. همین چند وقت پیش بود که نظرسنجی گالوپ نشان داد که مردم آمریکا می پندارند درصد قابل توجهی از ایرانیان خطری برای آمریکا هستند. این در حالیست که حتی به گفته مقامات ایرانی، هیچ عداوتی با مردم آمریکا وجود ندارد و آنچه مورد نقد و اعتراض جدی است، سیاست های خصمانه دولت های آمریکاست.

در چنین فضای غبارآلودی، ناگهان یک اثر هنری از ایران مانند تابلویی زیبا بر دیوار آمریکا میخ می شود و طراح آن نیز در برنامه ای که دهها میلیون آمریکایی با شوق و اشتیاق تماشاگر آنند، از مهربانی و فرهنگ غنی و صلح جویی ایرانیان می گوید و خط سفیدی از دوستی را در برابر خط قرمز جنگ رسم می کند. حال آیا نباید فرصت را غنیمت شمرد و آن سپیدی را فربه تر کرد و بر قرمز جنگ غلبه داد؟

آیا در ادبیات سیاست جهانی مصداقی بهتر از این می توان برای مفهوم "جنگ نرم" قایل شد؟

آیا باید از این فرصت زیبا، هنری و انسانی بهره جست یا آن که با بی خردی تمام، مشغول جنگ با فرهادی و فیلمش شد تا تاریخ نام ما را به نام "فرصت سوزان بی همانند" در دل خود ثبت کند؟!

برگرفته از : سایت عصرایران

حقایـقی بـاورنکـردنی از زنـدگی آلبـرت اینـشتیـن

بله همگی ما می دانیم که اینشتین این فرمول (2mc=e) را کشف کرد. اما واقعیت آن است که چیزهای کمی در مورد زندگی خصوصی اش می دانیم. پس خودتان را با مرور این هشت مورد شگفت زده کنید!

1. او با سر بزرگ متولد شد
وقتی اینشتین به دنیا آمد خیلی چاق بود و سرش خیلی بزرگ تا آن جایی که مادر وی تصور می کرد فرزندش ناقص است اما بعد از چند ماه سر و بدن او به اندازه های طبیعی بازگشت.

2. حافظه اش به خوبی آنچه تصور می شود نبود
مطمئنا اینشتین توانسته کتاب های مملو از فرمول و قوانین را حفظ کند اما برای به یاد آوری چیزهای معمولی واقعا حافظه ی ضعیفی داشته است. او یکی از بدترین اشخاص در به یاد آوردن سالروز تولد عزیزان بود و عذر و بهانه اش برای این فراموش کاری مختص دانستن تاریخ تولد برای بچه های کوچک بود.

3. او از داستان های علمی، تخیلی متنفر بود
اینشتین از داستان های تخیلی بیزار بود زیرا احساس می کرد آنها باعث تغییر درک عامه مردم از علم می شوند و در عوض به آنها توهم باطلی از چیزهایی که حقیقتا نمی توانند اتفاق بیفتند میدهد. او می گفت:(من هرگز در مورد آینده فکر نمی کنم زیرا به زودی می آید.)

4. او در آزمون ورودی دانشگاه رد شد
در سال 1895 در سن 17 سالگی اینشتین که قطعا یکی از بزرگترین نوابغی است که تاکنون متولد شده در آزمون ورودی دانشگاه فدرال پلی تکنیک سوئیس رد شد. در واقع او بخش علوم و ریاضیات را پشت سرگذاشت اما در بخش های باقی مانده مثل تاریخ و جغرافی رد شد. وقتی بعد ها از او در این رابطه سوال شد گفت:(آنها بی نهایت کسل کننده بودند و او تمایلی برای پاسخ دادن به این سوالات را در خود احساس نمی کرد.)

5. علاقه ای به پوشیدن جوراب نداشت
اینشتین در سنین جوانی یافته بود که شصت پا باعث ایجاد سوراخ در جوراب می شود. سپس تصمیم گرفت که دیگر جوراب به پا نکند و این عادت تا زمان مرگش ادامه داشت.

6. او فقط یک بار رانندگی کرد
اینشتین برای رفتن به سخنرانی ها و تدریس در دانشگاه از راننده مورد اطمینان خود کمک می گرفت. راننده وی نه تنها ماشین او را هدایت می کرد بلکه همیشه در طول سخنرانی ها در میان شنوندگان حضور داشت. یک روز اینشتین در حالی که در راه دانشگاه بود با صدای بلند در ماشین پرسید: چه کسی احساس خستگی می کند؟ راننده اش پیشنهاد داد که آنها جایشان را عوض کنند و او جای اینشتین سخنرانی کند چرا که اینشتین تنها در یک دانشگاه استاد بود و در دانشگاهی که سخنرانی داشت کسی او را نمی شناخت و طبعا نمی توانستند او را از راننده اصلی تشخیص دهند قبول کرد. اما کمی تردید در مورد اینکه اگر پس از سخنرانی سوالات سختی از وی بپرسند او چه میکند در درونش داشت. به هر حال سخنرانی به نحوی عالی انجام شد ولی تصور اینشتین درست از آب درامد. دانشجویان در پایان سخنرانی شروع به مطرح کردن سوالات خود کردند. در این حین راننده باهوش گفت: سوالات به قدری ساده هستند که حتی راننده من نیز می تواند به آنها پاسخ دهد. سپس اینشتین از میان حضار برخواست و به راحتی به سوالات پاسخ داد به حدی که باعث شگفتی حضار شد.

 7. الهام گر او یک قطب نما بود
اینشتین در دوران نوجوانی یک قطب نما به عنوان هدیه تولد از پدرش دریافت کرده بود. وقتی او طرز کار قطب نما را مشاهده می نمود سعی می کرد طرز کار آن را درک کند. او بعد از انجام این کار بسیار شگفت زده شد. بنابراین تصمیم گرفت علت نیروهای مختلف در طبیعت را درک کند.

8. راز نهفته در نبوغ او
بعد از مرگ اینشتین در سال 1995 مغر او توسط توماس تولتزهاروی برای تحقیقات برداشته شد. هاروی تکه هایی از مغز اینشتین را برای دانشمندان مختلف در سراسر جهان فرستاد از این مطالعات دریافت می شود که مغز اینشتین در مقایسه با میانگین متوسط انسان ها مقدار بسیار زیادی سلولهای گلیال که مسئول ساخت اطلاعات هستند داشته است. همچنین مغز وی مقدار کمی چین خوردگی حقیقی موسوم به شیار سیلیسیوس داشته که این مسئله امکان ارتباط آسانتر سلولهای عصبی را با یکدیگر فراهم می سازد. علاوه بر اینها مغز وی دارای تراکم و چگالی زیادی بوده و همین طور قطعه اهیانه پایینی توانایی همکاری بیشتری با بخش تجزیه و تحلیل ریاضیات را داشته است.

یـک روز از روزهـای خـدا



دیروز صبح که از خواب بیدار شدی،
نگاهت می‌کردم؛ و امیدوار بودم که با من حرف بزنی،



حتی برای چند کلمه، نظرم را بپرسی یا برای اتفاق خوبی که دیروز در زندگی ات افتاد، از من تشکر کنی.
اما متوجه شدم که خیلی مشغولی، مشغول انتخاب لباسی که می خواستی بپوشی.



وقتی داشتی این طرف و آن طرف می‌دویدی تا حاضر شوی فکر می کردم
چند دقیقه ای وقت داری که بایستی و به من بگویی: سلام؛
اما تو خیلی مشغول بودی.
یک بار مجبور شدی منتظر بشوی و برای مدت یک ربع کاری نداشتی جز آنکه روی یک صندلی بنشینی.



بعد دیدمت که از جا پریدی.
خیال کردم می خواهی با من صحبت کنی؛
اما به طرف تلفن دویدی و در عوض به دوستت تلفن کردی ...



تمام روز با صبوری منتظر بودم.
با آنهمه کارهای مختلف گمان می کنم که اصلاً وقت نداشتی با من حرف بزنی.



متوجه شدم قبل از نهار هی دور و برت را نگاه می کنی،
شاید چون خجالت می کشیدی که با من حرف بزنی، سرت را به سوی من خم نکردی.
تو به خانه رفتی و به نظر می رسید که هنوز خیلی کارها برای انجام دادن داری.



بعد از انجام دادن چند کار، تلویزیون را روشن کردی.
نمی دانم تلویزیون را دوست داری یا نه؟!
در آن چیزهای زیادی نشان می دهند و تو هر روز مدت زیادی از روزت را جلوی آن می گذرانی؛
در حالی که درباره هیچ چیز فکر نمی کنی و فقط از برنامه هایش لذت می بری ...



باز هم صبورانه انتظارت را کشیدم و تو در حالی که تلویزیون را نگاه می کردی، شام خوردی؛
و باز هم با من صحبت نکردی.



موقع خواب ...، فکر می کنم خیلی خسته بودی.
بعد از آن که به اعضای خانواده ات شب به خیر گفتی، به رختخواب رفتی و فوراً به خواب رفتی.
اشکالی ندارد ...



احتمالاً متوجه نشدی که من همیشه در کنارت و برای کمک به تو آماده ام.
من صبورم، بیش از آنچه که تو فکرش را می کنی.
حتی دلم می خواهد یادت بدهم که تو چطور با دیگران صبور باشی.
من آنقدر دوستت دارم که هر روز منتظرت هستم.
منتظر یک سر تکان دادن، دعا، فکر، یا گوشه ای از قلبت که متشکر باشد.



خیلی سخت است که در یک مکالمه یک طرفه داشته باشی.
خوب، من باز هم منتظرت هستم؛ سراسر پر از عشق تو ...
به امید آنکه شاید امروز کمی هم به من وقت بدهی.
اگر نه، عیبی ندارد، می فهمم و هنوز هم دوستت دارم.
روز خوبی داشته باشی ...



دوست همیشگی و دوستدارت : خدا


با تشکر از ارسال : مریم اصغری

طـراحی های جـالب و سـه بـعدی خیـابانی


 لطفا تا باز شدن كامل عكسها شكیبا باشید

.

.

.

۱۰ فاجعـه بـزرگ فتـوشاپی سال ۲۰۱۱

به نقل از نسیمانه، امروزه از فتوشاپ به طور گسترده در طراحی تبلیغات، نشریات و سایت‌های اینترنتی استفاده می‌شود؛ اما این استفاده همیشه به نتایج خوبی منجر نشده است! گاهی اوقات طراحان بی‌دقت، کم‌حوصله یا کم‌تجربه با فتوشاپ فجایعی می‌آفرینند که دیدنی است! آن‌ها بعضی وقت‌ها در تنظیم سایه‌ها اشتباه می‌کنند، گاهی بخشی از تصویر را اشتباهی پاک می‌کنند، و حتی گاهی تصاویر را طوری روی هم قرار می‌دهند که غیرواقعی‌بودن آن‌ها با یک نگاه ساده هم قابل تشخیص است. این اشتباهات از چشم بینندگان تیزبین و دقیق دور نمی‌ماند حتی شما دوستان که قرار است ۱۰ فاجعه بزرگ فتوشاپی سال ۲۰۱۱ را ببینید :

1. طراح این تبلیغ دوچرخه قصد داشته با استفاده از یک پس زمینه زیبا، یک تبلیغ چشم‌نواز
و هنرمندانه بسازد؛ غافل از اینکه یک دست را روی چرخ جلوی دوچرخه جا گذاشته است!




2. این تبلیغ ماشین فراری در نشریه‌ای به چاپ رسیده است. در نگاه اول، ظاهر خودرو جلب توجه می‌کند و پس زمینه
زیبای آن. اما نگاه کنید به تصویر سگی که کنار ماشین است. باید پشت سگ روی بدنه ماشین دیده شود نه صورتش!




3. این تبلیغ مثلا قرار است کیفیت بالای نمایشگر لپ‌تاپ را به بیننده نشان دهد اما

.

.

.

نمیدونم چی دربارش باید بنویسم،خودتون بخونید شاید چیزی متوجه شدید!!!!

ببخشید این مطلب فقط واسه افراد خیلی خیلی ....خیلی نزدیکه!!!!

جدایـی نـادر از سیمیـن در اوج سینـمای جـهان

این مـرد با اسـکار 2012 آمـد

سرانجام انتظار به پایان رسید و آن لحظه دوست داشتنی فرا رسید: "جدایی نادر از سیمین" در هشتاد و چهارمین دوره جشنواره سینمایی اسکار که امروز صبح دوشنبه 8 اسفند 90 (26 فوریه 2012) حدود ساعت 4 صبح به وقت ایران برگزار شد، برنده تندیس طلائی اسکار در بخش بهترین فیلم خارجی‌زبان شد.

حالا دیگر برای اینکه بدانیم بهترین فیلم جهان چیست نباید منتظر باشیم تا دوبله فارسی میلیونر زاغه نشین به بازار بیاید. حالا دیگر همه مردم دنیا باید برای دیدن بهترین فیلم جهان، جلوی سینماهای شهر خود صف بکشند تا شاهکار "اصغر فرهادی" را به تماشا بنشینند و این ما هستیم که پیش از همه جهانیان افتخار دیدن "جدایی نادر از سیمین" را داشته ایم.

هنوز طعم شیرین گلدن گلوب و آن حرف های ساده و دلنشین فرهادی را از یاد نبرده ایم که اینبار آقای سینمای ایران با همان صفا و سادگی بر بلندای سینمای جهان ایستاده است. او این بار نیز در حالیکه مجسمه طلایی اسکار را در دست داشت از ما سخن گفت و پیام صلح را از جانب ما به دنیا رسانید.

اصغرفرهادی پس از دریافت اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان برای "جدایی نادر از سیمین" سخنش را اینگونه شروع کرد:
.

.

.



اصغر فرهادی، لیلا حاتمی و پیمان معادی همراه با محمود كلاری و سارینا فرهادی (دختر كارگردان) در اسکار 84 :





.

.

.

تصاویـری از رومـا رزیـدنس، قصـری رویـایی در کامرانیـه تـهران

مجتمع روما رزیدنس در زمینی با مساحتی بالغ بر 7000 مترمربع در خیابان کامرانیه شمالی، واقع گردیده است. این مجتمع با 47000 متر مربع زیربنا شامل 32000 مترمربع مساحت مفید واحدهای مسکونی، 1000 مترمربع واحدهای تجاری و 14000 مترمربع فضاهای تفریحی و مشاعات می باشد که به بهترین نحو سرانه مکانهای تفریحی و مشاعات را به ازای هر مترمربع از واحد مسکونی برای ساکنین در نظر گرفته است. روما رزیدنس شامل 65 واحد مسکونی در 15طبقه است که محیط کلیه طبقات مسکونی به صورت چلیپا طراحی شده تا تمامی واحدها از نور مناسب برخوردار شوند.

این برج مجلل دارای اتاق های پذیرایی، سالن ها و لابی شیک، سینمای سه بعدی با سیستم صوتی دالبی، سالن بیلیارد، سالن ورزش و بدن سازی با دستگاه های متناسب سازی روز دنیا و تجهیزات درخور سنین مختلف می باشد. جهت دسترسی به 65 واحد مسکونی، فضای تفریحی و مشاعات، 7 دستگاه آسانسور از محصولات شرکت OTIS پیش بینی گردیده که طراحی داخلی آن با کمک متخصصین پروژه به فضایی بی نظیر تبدیل گردیده است. شایان ذکر است فضای برج دارای سه راه پله مجزا بوده و دارای 3 طبقه زیرزمین و یک طبقه همکف با محیطی مستطیل شکل است که دربرگیرنده کلیه پارکینگها، فضاهای تاسیساتی، لابی، مکانهای تفریحی، سالن اجتماعات، بلوکهای تجاری و سایر مشاعات است.

 لطفا تا باز شدن كامل عكسها شكیبا باشید
در صورتی که هر یک از عکسها باز نشد بر روی آن راست کلیک کرده و گزینه Show Picture و یا Reload Image را انتخاب كنید

.

.

.

مینیـاتورهای استـاد محمـد تجویـدی

محمد تجویدى متولد سال ۱۳۰۳ در تهران، فرزند محمدهادى تجویدى، استاد نقاشى هنرهاى زیبا و از شاگردان كمال‏الملك بود. تجویدی در سال ۱۳۲۳ نخستین بار برای نشر فارسی دیوان خیام را به تصویر کشید. وى پس از پایان تحصیلات متوسطه در هنرستان هنرهاى زیبا به فراگرفتن نقاشى پرداخت و موفق به دریافت درجه‏ى لیسانس شد. سپس در امتحانات ورودى دانشگاه، به عنوان استاد هنرستان انتخاب شد. پس از فوت استاد حسین بهزاد، در سال 1342 تدریس و تعلیم در هنرستان را ترك و به خلق آثار هنرى پرداخت. اندكى بعد، خود كارگاهى در خارج از محیط هنرهاى زیبا ایجاد كرد و شخصا به تربیت هنرجو پرداخت.

محمد تجویدى حدود صد و بیست جلد كتاب از دیوان‏هاى شعراى ایران همچون سعدى، حافظ، بابا طاهر عریان، فردوسى و دیگران را به تصویر كشیده است. وى طى سالیان متمادى به بسیارى از كشورهاى جهان براى مطالعه در زمینه‏ ى هنر نقاشى سفر كرده است. تجویدى آثار برخى از شاعران معاصر را نیز در قالب‏هاى نو و امروزی و به سبك گرافیكى به تصویر درآورد. تجویدى تصاویر كتاب حماسه ‏ى هیزم‏شكن اثر بسیج خلخالى را بهترین اثر خود مى ‏انگارد. وى در سفرى به فرانسه آثارش را همراه با آثار سهراب سپهرى در یك گالرى به نمایش گذاشت.

به نقل از کتاب گلزار مشاهیر : محمد تجویدى در سال ۱۳۷۳ در سن ۷۰ سالگی در تهران درگذشت و پیكر وى در قطعه ‏ى 88 بهشت زهرا مدفون گردید.

 لطفا تا باز شدن كامل عكسها شكیبا باشید
در صورتی که هر یک از عکسها باز نشد بر روی آن راست کلیک کرده و گزینه Show Picture و یا Reload Image را انتخاب كنید

.

.

.

.